We beklimmen La Salette, een berg in de Alpen, en passeren daarbij het klooster Notre Dame de la Salette. In het prachtige berglandschap vinden wij het maar een lelijke blokkendoos.
De alpenweides zinderen van leven, maar de monniken zijn binnen. Het is een doodse boel. Een monotone mannenstem schalt door de luidsprekers over het plein, een gebed reciterend. Het detoneert tussen het uitbundige vogelgezang. Twee mannen met bosmaaiers maaien met veel kabaal de bloemenpracht op de meest nabije berghellingen om. Het is ons een raadsel waarom.
Het contrast tussen de levende natuur en het doodse klooster kon niet groter.
Ooit kwam ik veel in kloosters, ik zocht er rust, stilte en vrede. Tegenwoordig vind ik die vooral in de natuur. Starend naar het klooster vraag ik me dan ook af waarom mensen toch trachten God op te sluiten in gebouwen, terwijl het daaromheen gonst van leven. Als ik God ergens vind, is het in de betovering van het magnifieke berglandschap, de pracht van de wilde margrieten, de vrolijk fladderende vlinders, de rupsen die ons pad kruisen, het ruisen van de wind in de naaldbomen, en de rots onder onze voeten die misschien ooit op de zeebodem lag.
In een boek dat ik net heb gelezen wil een man in een kapel, die volhangt met kruisbeelden, een genezingsritueel uitvoeren voor zijn zieke vriend. Zijn inheemse metgezel zegt: ‘Niet hier. Hier is teveel lijden en dood.’ Ze brengen de zieke naar buiten en voeren hun ritueel uit op een open plek in het regenwoud, volop leven. En de man geneest.
In het nawoord van hetzelfde boek zegt de auteur dat wanneer zij het nieuws hoort, ze denkt dat we dik in de problemen zitten als dit het beste is waartoe we in staat zijn.
Vanmiddag ontving ik een bericht van Amnesty International dat alweer een beschermer van het regenwoud is vermoord. Inderdaad, als dit het beste is waartoe we in staat zijn…
Als wij nou eens in alles het leven zouden zoeken: in onze gebeden en rituelen, in ons werk, in onze omgang met elkaar en in al ons doen en laten, hoe zou de wereld er dan uitzien?